martes, 16 de enero de 2007

Canciones

Os invito a dejar aquí vuestras canciones (alguna estrofa, vaya), las que os han acompañado, las que siguen haciéndolo. Y, como en los programas radiofónicos de antaño, podemos dedicarlas. ¿ Por qué no?

"Te hago una canción cuando apareces
el misterio del amor,
y si no lo apareces no me importa;
yo te doy una canción.
Si miro un poco afuera, me deteng;
la ciudad se derrumba y yo cantando.
La gente que me odia y que me quiere
no me va a perdonar que me distraiga.
Creen que lo digo todo, que me juego la vida,
porque no te conocen ni te sienten."

(Silvio Rodríguez) (Para ti, que me has cogido la mano.)

"Y cómo huir cuando no quedan islas para naufragar
al país donde los sabios se retiran
del agravio de buscar la bios que sacan de quicio.
Mentiras que ganan juicios
tan sumarios que envilecen
el cristal de los acuarios
de los peces de ciudad
que mordieron el anzuelo
que bucen a ras de suelo
que no merecen amar."

("Peces de ciudad", Joaquín Sabina) Gracias, Manuel, por ayudarme a completarla.

"Reivindico el espejismo
de intentar ser uno mismo"

("La belleza", L.E.Aute)

9 comentarios:

Manuel dijo...

Cuando quieras, poeta!
Yo, por mi parte, aqui dejo esta canción de Drexler que me ha gustao mucho (gracias a Mariló por el disco); pa que no se nos olvide apreciar también los momentos que parecieran sin rumbo...

"Gira el haz de luz
para que se vea desde alta mar
yo buscaba el rumbo de regreso
sin quererlo encontrar
Pie detrás de pie
iba tras el pulso de claridad
la noche cerrada apenas se abría,
se volvía a cerrar

Un faro quieto nada sería, guía mientras no deje de girar
no es la luz lo que importa en verdad,
son los doce segundos de oscuridad...

Doce segundos de oscuridad... para que se vea desde alta mar..."

(12 segundos de oscuridad - Jorge Drexler)

Anónimo dijo...

Hola, hace muchos, pero muchos años, mi pareja de entonces, que sigue siendo la de ahora, me enseñó a cantar esta canción que le había enseñado en Londres su amigo Joaquín, "un tipo cojonudo", decía, con el que compartió varios meses una okupa de españoles en esa ciudad. Curiosamente, la conozco solo vía Joaquín Sabina, ella, yo, pero nunca se la oí cantar a Serrat. Fuera de un par de veces antes de hacerse famoso, ya no lo hemos visto más. Para ella, Joaquín es Joaquinito. Curiosamente, aunque desde que está ella conmigo ya nunca tuve graves dolores de amor, esta canción me recordaba quizá cuando años atrás me comieron el corazón, una sola vez pero grave, grave, gravemente. Y lo de "em deixa molt sol, tot sol" me crujía. Curiosamente, con Joaquín, en La Mandrágora, cantaba una prima hermana mía, que dejó el cante tras un terrible accidente, que ahora vacación que tiene para Cádiz que se va... ¡algo le habréis hecho! Curiosamente, ya que estamos, se van a cumplir dos siglos de que un militar napoleónico se cambiara de bando en Cádiz por culpa de una morena y desde entonces estamos en España, tras cambiar la "e" final del apellido por una "a".

¡Cuanto cante para una sola canción! ¿Verdad? ¡Voy a tener que ir a Cádiz un año de estos! "Pero avui estic trist..."

Bona nit, amics:
veig que ja hi som tots,
per fer la xerrada
i cantar cançons.

Però avui estic trist
perquè sense raó
ella se'n va lluny de mi
i em deixa molt sol,
tot sol.

Estic ple de nit
i penso que un dia
ella tornarà
demanant el meu amor
per trobar la vida.

Tu, flor adorada,
llum del meu racó,
cançó inacabada
que ha compost el meu amor.

Per què t'allunyes?
Per què te'n vas?
Per què em deixes,
si jo t'estimo tant?

Diu que n'estima un altre,
el millor de tots;
diu que és tot un home
i no un nen com jo.

No la maleïu
ni ploreu tampoc.
Són coses que passen:
jo tinc mala sort.

carmen moreno dijo...

Ufff, Joaquín Sabina... Cuando yo tenía 19 años viajaba a Madrid para enseñar mis poemas: José Hierro, Fernando Quiñones, Javier Krahe, Aute, Carmen Martín Gaite..., pero jamás fui capaz de llamar a Sabina. Lo admiraba/admiro tanto que no tenía valor para poner delante de él. No sabía qué decir...
Las canciones tienen la virtud de curar las heridas y de hacerla más profundas algunas veces, para qué mentirnos. No podría vivir sin música, curioso que una poeta diga esto, pero me sería más fácil vivir sin literatura que sin música.
Por cierto. ¿Cómo un año de estos? Por favor, venid, tú y quien te curó el corazón, lo antes posible. Os podéis quedar en casa. Yo vivo en El Puerto, pero ¿pa'qué tienen casas los amigos?
Veníos un fin de semana y os enseño todo esto. De cualquier forma, primo Nán, aquí te dejo mi dirección de correo, para lo que necesites.

morenopcarmen@hotmail.com

Anónimo dijo...

¡Prima! Gracias, gracias por tu amabilidad.

Aprovecho solo para decir que no comenté nada en tu emocionante poema de Peter porque me pareció que era meterme en tierra sagrada que hay que dejar a sus habitantes, pero me encanta, me encanta y ¡uff! ... me los pone un poco de corbata.

Anónimo dijo...

Yo es que soy muy Naïf. Así que fíjate qué versos más tontos (de una de Serrat: "dejad que cante el muchacho") me hacen agüita los ojos:

"No es que se haya vuelto imbécil de repente
a juzgar por esa estúpida sonrisa
ni creas que se confunde
si te llama Margarita"

Por cierto, Nan: esa historia del francés desrtOR por amOR, antepasado tuyo, me gustaría que la contaras un poco más prolíjamente. Tengo una amiga a quien le encantaría oírla. Regenta el Pay-Pay, y si vinieras o vinieses por Cádiz, sería imperdonable que no la conocieras o conocieses. O conociereles.

Anónimo dijo...

Quería una princesa convertida en un dragón,
quería el hacha de un brujo para echarla en mi zurrón,
quería un vellocino de oro para un reino,
quería que Virgilio me llevara al infierno,
quería ir hasta el cielo en un frijol sembrado,
y ya.

Para los que no quieren perder la inocencia, o la ilusión.

Anónimo dijo...

Gracias Manuel por toda la música; Nacho por la dulzura; Nán por ser mi primo y querernos ya; a mi Peter.
Habrá que seguir escuchando la música de tanto para seguir creciendo. Es un placer que vuestras manos recorrar estos mares.
Gracias mil

NáN dijo...

sería imperdonable que no fuera a Cádiz a conoceros a varios.
Así que iré.
No podré ser mucho más prolijo, Microalgo, porque lo averiguó mi hermano, historiador y político, que contactó con un historiador de vuestra ciudad (imagino que de su cuerda). Uno siempre piensa que los hermanos no mueren, pero se equivoca. Y como no les ha preguntado por las fuentes de todo lo que saben, uno se queda malamente anclado.

Hay algún otro dato, pero ya he visto que cuentas bien historias. El argumento de ésta es verdadero. El resto, lo bonito, estaría bien que me lo contaras tú en el Pay-Pay, con Carmen y con eLle.

Si le preguntas mi apellido a Carmen, podrás averiguar cosas de mi antepasados y actuales y Cádiz. El caso es que por lo visto, según un programita que me pasó el amigo de Lara, de primer apellido solo somos 54 en toda España, distribuidos entre Alicante, Barcelona, Cádiz, Madrid y Sevilla.

¡También es casualidad! ¿Te informas y me cuentas tú a mí la historia de OR?

Senza fiato. dijo...

Me paro aquí (hoy he pasado todo el día contigo aunque tú no lo sepas...) y otra vez me hundo en el charco, hasta las orejas me calo el gorro y rompo de nuevo la privacidad subjetiva de este blog público para dejarte un trozo de canción... De la mía, de mi maestro que, imagino que conocerás...

"Vive, la vida por compasión
hay veces que vive
y nada tiene que ver con la muerte
Y cuando llegue ese instante
déjame verte
que no hay mayor libertad
que tenerte enfrente
y que nadie sea absuelto
por no quererse
y vive porque el querer es vivir con creces."

También te dejo en señal de agradecimiento, algo que no me pertenece pero es mío o, al menos, está compuesto por la persona a la que amo.

"y solo puedo hablarte, buscarte en las esquinas de esta melodia
queriendote inventar una vez mas conmigo para poder sentir que no te has ido
me quedo en la penumbra de esta madrugada tratando no escuchar la soledad"

Y como no hay dos sin tres, termino dejándote un beso y una última estrofa...

"Que va a ser de mi
emprendere un largo viaje
para que el eco de tus noches nunca me alcance.
Que va a ser de mi
dudo que en ningun bar
me puedan servir todo el alcohol que necesito para olvidar"